Bij toeval presenteerde ik hen een klein red velvet lievelingstaartje, een gebaar dat meteen gewaardeerd werd. Het stel zocht bewust contact met mij en ze waren oprecht dankbaar voor alles wat wij voor hen deden. Op de tweede dag, tijdens een kort gesprek, vertrouwde ze me toe dat ze na het verblijf in onze hofstede naar het ziekenhuis moest voor een opname. Ik luisterde aandachtig en liet haar verhaal bij mij landen, zonder haar verder uit te vragen.
Ineens realiseerde ik me hoe bijzonder onze rol hier was, hoe wij deel uitmaakten van een van hun laatste hoofdstukken
De volgende dag, toen ze mijn volle aandacht opnieuw zocht, vertelde ze openhartig dat ze niet naar het ziekenhuis ging. Ze zou naar een hospice gaan. Achter mijn ogen voelde ik de tranen branden. Dit lieve stel, vol met levensenergie, bevond zich in de allerlaatste fase van het leven. Ze vertelde dat ze Hofstede Naederhuyse bewust had gekozen als de plek om samen met haar man nog mooie herinneringen te maken. Het raakte me diep. Ineens realiseerde ik me hoe bijzonder onze rol hier was, hoe wij deel uitmaakten van een van hun laatste hoofdstukken.
Die avond, voor hun laatste overnachting, stuurde ik haar nog een berichtje via de app. Ik vroeg nogmaals of ik iets voor haar kon betekenen. Misschien een foto van haar en haar man samen? Haar reactie kwam snel: ze vond het een prachtig idee. “Morgenochtend, bij het ontbijt,” schreef ze. De volgende ochtend deed ik mijn uiterste best om een liefdevol en bijzonder ontbijt te creëren. Alles moest perfect zijn. Precies om 09:00 uur stond ik voor hun deur. En daar stond ze. Stralend.
Ze had zich op haar allermooist gekleed, met een prachtige make-up en een schitterende glimlach. Haar man straalde ook, ondanks de pijn die zichtbaar aan hem knaagde. Voor en na het ontbijt namen we uitgebreid de tijd voor elkaar. We spraken openhartig, door de vochtige ogen heen. Ze vertelde hoe dankbaar ze was voor dit verblijf. Toen ze me innig omhelsde, voelde het alsof ik haar al jaren kende. Een week later kregen we bericht van haar man: ze was in vrede gegaan.
Deze ontmoeting heeft een diepe indruk op mij achtergelaten. Het was een gebeurtenis die mij eraan herinnert waarom ik doe wat ik doe – om momenten te creëren die voor mensen van onschatbare waarde zijn. Toch moest ik, met al die emoties nog vers, direct schakelen. Er stond een bruidspaar op de planning voor een verblijf van twee nachten. Het was onze eerste bruiloft, met alles erop en eraan in het verblijf: een visagiste, een kapper, een chauffeur en een fotograaf die een prachtige fotoshoot in onze tuin kwam maken.
Het contrast kon haast niet groter zijn, maar beide momenten leerden me hetzelfde: op Hofstede Naederhuyse creëren we niet zomaar een verblijf. We maken herinneringen.
Ingezonden door Ans van Koppenhagen van Hofstede Naederhuyse in Westervoort
Deel dit artikel:
